“Dit zal je een heel raar telefoontje vinden,” zei een vrouwenstem.

Het ongeluk
Na een BHV-training zat ik in mijn bus op weg naar huis, totdat ik voor mijn ogen een ernstig ongeluk zag gebeuren. Een auto kwam uiteindelijk tot stilstand en ik stopte, stapte uit, en liep naar de auto of wat daarvan over was. Een jonge vrouw, alleen in de auto. De klap was hard genoeg om meteen te weten dat het niet goed zat. Terwijl omstanders twijfelden of ze haar moesten laten zitten, zag ik iets wat mijn alarmbellen direct deed afgaan: agonale ademhaling. Ik wist wat dit betekende.

We hebben haar samen zo snel mogelijk uit de auto gehaald en ik begon direct te reanimeren. Tijdens de reanimatie hoorde ik sirenes dichterbij komen: politie, ambulance en Rijkswaterstaat. In totaal denk ik dat ze vijf tot zeven minuten onderweg zijn geweest.

Toen de ambulance arriveerde, kon ik de informatie geven die ze nodig hadden: hoe we haar eruit hadden gehaald, dat ze gasping vertoonde, dat ik gereanimeerd had. Daarna moesten zij het overnemen. Ik was opgelucht dat ze levend de ambulance in ging.

Een onverwacht telefoontje
Maanden gingen voorbij. En toen belde haar vader. Hij vroeg of hij me kon spreken en bedankte me. Zijn dochter was aan het revalideren. Het was zwaar, maar ze was er nog.

Bijna twee jaar later ging de telefoon opnieuw. “Dit zal je een heel raar telefoontje vinden,” zei een vrouwenstem. “Ik ben de vrouw die jij gereanimeerd hebt op de snelweg.”

We hebben lang gesproken. Over haar herstel, wat een lang en moeizaam traject was . Maar ook over de dingen die ze ondanks alles wél had volbracht: haar studie afronden, haar leven weer oppakken. Ze vertelde dat ze nu voor haar werk een BHV-training moest volgen. En toen stelde ze een vraag waar ik stil van werd:

“Zou jij… mij willen leren reanimeren?”

Natuurlijk wilde ik dat. We hebben meteen een datum gepland. Pas later realiseerden we dat dit precies drie jaar na het ongeluk was. Het wordt vast een bijzondere dag. En eerlijk? Ook best spannend.

Dit is waarom we trainen
Wat ik die dag op de snelweg heb gedaan, was geen heldendaad. Het was kennis toepassen. Handelen omdat je weet wat er nodig is. En omdat iemand anders volledig op jouw kunnen aangewezen is.

Deze gebeurtenis heeft me nog bewuster gemaakt van de impact van BHV. Niet alleen in een oefenruimte. Niet alleen op het werk. Maar overal waar je toevallig bent op het moment dat het ertoe doet.

Een jonge vrouw die ik 3 jaar later weer zie. Nu niet als slachtoffer, maar als “cursist”.  En dat ik haar nu mag leren hoe zij íemand kan redden, is misschien wel het meest betekenisvolle wat je als trainer kunt meemaken.

Foto © Koen Laureij